سوره آل عمران (آیات 101 الی 120)

101) و چگونه کافر خواهید شد در صورتی که برای شما آیات خدا تلاوت می‌شود و پیغمبرِ خدا میان شما (به هدایت و دعوت مشغول) است؟ و هر کس به دین خدا (که اسلام است) متمسّک شود محقّقأ به راه مستقیم هدایت یافته.

102) ای اهل ایمان! از خدا بترسید چنانچه شایسته‌ی خدا ترس بودن است (پیوسته به یاد خدا باشید و شکر نعمتش به جا آرید و ثَبات ورزید تا وقت مرگ که) تا نمیرید جز به دین مبین اسلام.

103) و همگی به رشته‌ی دین خدا چنگ زده و به راههای متفرّق (مدّعیان دین‌ساز) نروید و به یاد آرید این نعمت بزرگ خدا را که شما با هم دشمن بودید خدا در دلهای شما اُلفت و مهربانی انداخت و به لطف خداوند همه برادرِ دینی یکدیگر شدید؛ در صورتی که در پرتگاهِ آتش بودید، خدا شما را نجات داد. بدینگونه خداوند آیاتش را برای راهنمائی شما بیان می‌کند، باشد که به مقام سعادت هدایت شوید.

104) و باید از شما (مسلمانان) برخی (که دانا و با تقوی‌ترند) خلق را به خیر و صلاح دعوت کنند و مردم را به نیکوکاری امر و از بدکاری نهی کنند و اینان (که به حقیقت واسطه‌ی هدایت خلق هستند در دو عالم) در کمال فیروزبختی و رستگاری خواهند بود.

105) (و شما مسلمانان) مانند مللی نباشید که پس از آنکه آیات و ادلّه‌ی روشن (از جانب خدا) برای هدایت آنها آمد باز راه تفرقه و اختلاف پیمودند که البته برای چنین مردمی (جاهل و بدکار) عذاب سخت خواهد بود.

106) روزی بیاید که گروهی (یعنی مؤمنان) رو سفید و گروهی (یعنی کافران) رو سیاه باشند، اما سیه رویان را (اهل محشر) نکوهش کنند که چرا بعد از ایمان باز کافر شدید؟ پس اکنون بچشید عذاب خدا را به کیفرِ کفر و عصیان.

107) اما رو سفیدان (یعنی مؤمنان) در بهشت که محل رحمت خدا است در آینده و در آن، جاوید متنعّم باشند.

108) اینها آیات الهی است که برای تو به راستی می‌خوانیم و خداوند هرگز (در دو عالم) اراده‌ی ستم به هیچکس نخواهد کرد.

109) هر چه در آسمانها و هر چه در زمین است همه مِلک خدا است و بازگشت همه‌ی موجودات بسوی اوست.

110) شما (مسلمانان حقیقی) نیکوترین امّتی هستید که بر آن قیام کردند که (خلق را سعادت بخشید، برای اصلاح بشر) مردم را به نیکوکاری وادار کنید و از بدکاری باز دارید و ایمان به خدا آورید، و اگر اهل کتاب، همه ایمان می‌آوردند، بر آنان در عالم، چیزی بهتر از آن نبود، لیکن برخی از آنها، با ایمان و بیشتر، فاسق و بدکارند.

111) هرگز (جهودان دشمنان اسلام) آسیب و زیانِ سخت به شما نتوانند رسانید، مگر آنکه از نکوهش و یاوه‌سرائی شما را اندکی بیازارند، و اگر به کار زارِ شما آیند از جنگ خواهند گریخت و از این پس هیچ وقت منصور نخواهند بود.

112) آنها محکوم به ذلّت و خواری هستند، به هر کجا متوصّل شوند، مگر به دین خدا و عهد مسلمین درآیند و آنان پیوسته اسیر بدبختی و ذلّت شدند و از این رو که به آیات خدا کافر شدند و پیمبرانِ حق را به ناحق کشتند که این نافرمانی و ستمگری، کارِ همیشه‌ی آنها بود.

113) (همه‌ی اهل کتاب) یکسان نیستند، طایفه‌ای از آنها در دلِ شب به تلاوت آیات خدا و نماز و طاعت حق مشغولند.

114) ایمان به خدا و روز قیامت می‌آورند و امر به نیکوئی و نهی از بدکاری می‌کنند و در نکوکاری می‌شتابند، و آنها خود مردمی نیکوکارند.

115) هر کارِ نیک کنند، البته از ثواب آن محروم نخواهند شد و خدا دانا به حالِ پرهیزکاران است.

116) هرگز کافران را بسیاریِ مال و اولاد از عذاب خدا نتواند رهانید و آنها اهل جهنم و جاوید در آن معذّب خواهند بود.

117) مَثَلِ (حال کافران در) مالی که برای پیشرفت مقاصد دنیوی خود صرف کنند و از آن هیچ بهره‌ای نیابند، بدان مانَد که بادِ سردِ شدیدی به کشتِ قوم ستمکاری برسد و همه را نابود گرداند که حاصلی از آن به دست نیاید و خدا ستمی بر آنها نکرده لیکن آنان به نفس خود ستم می‌کنند (که مالشان را در راه باطل صرف می‌کنند و بر شَقاوت خود می‌افزایند).

118) ای اهل ایمان! از غیر همدینان خود دوست صمیمی نگیرید چه آنکه آنها (که به غیر دین اسلامند) از خلل و فساد در کار شما ذرّه‌ای کوتاهی نکنند، آنها همیشه مایلند که شما در رنج و سختی باشید، دشمنیِ شما را گاهی بر زبان هم آشکار سازند در صورتی که محققأ آنچه در دل پنهان می‌دارند بیش از آن است که بر زبانشان آشکار می‌شود، ما آیات خود را برای شما بیام کردیم اگر عقل و اندیشه به کار ببندید.

119) آگاه باشید که چنانکه شما آنها را (یعنی کافران را) دوست می‌دارید، آنان شما را دوست نخواهند داشت، شما چون به همه‌ی کتب آسمانی ایمان دارید با آنها محبّت می‌کنید اما آنها با شما نفاق می‌کنند، در مجامعِ شما اظهارِ ایمان کرده و چون تنها شوند از شدّت کینه سرِ انگشت خشم به دندان گیرند، بگو: بدین خشم بمیرید خدا از درون دلهای خلق کاملأ آگاه است.

120) اگر شما (مسلمین را) خوشحالی پیش آید، از آن بدحال و غمگین شوند؛ و اگر به شما حادثه‌ی ناگواری رسد، بدان خوشحال گردند، اما اگر شما صبر پیشه کنید و پرهیزکار باشید، از مکر و عَداوت آنان به شما هیچ آسیبی نخواهد رسید که همانا خداوند بر آنچه می‌کنند محیط و آگاه است.