سوره آل عمران (آیات 141 الی 160)

141) و تا اینکه (به این اختلاف و حوادث نیک و بدِ روزگار) اهل ایمان را هر عیب و نقص پاک و کامل کند و کافران را (به کیفر ستمکاری) محو و نابود گرداند.

142) گمان می‌کنید که به بهشت داخل خواهید شد بدون آنکه خدا امتحان کند، تا آنان که جهاد در راه دین کرده و آنها که در سختی‌ها صبر و مقاومت کنند مقامشان را معلوم گرداند؟

143) شما همان کسانید که با کمال شوق، آرزوی جهاد و کشته شدن در راه دین می‌کردید پیش از آنکه برای مسلمین دستور جهاد بیاید، پس چگونه امروز که به جهاد مأمور شدید، سخت از مرگ نگران می‌شوید.

144) و محمد‹ص› نیست مگر پیغمبری از طرف خدا که پیش از او نیز پیغمبرانی بودند و از این جهان درگذشتند، اگر او نیز به مرگ یا شهادت، درگذشت، باز شما به دین جاهلیّت خود رجوع خواهید کرد؟ پس هر که مرتدّ شود، به خدا ضرری نخواهد رسانید (خود را به زیان انداخته) و (هرکس شکر نعمت دین گزارد و در اسلام پایدار ماند) البتّه خداوند جزای اعمال نیک به شکرگزاران عطا خواهد کرد.

145) هیچ کس جز به فرمان خدا نخواهد مُرد که اَجَلِ هر کس در لوحِ قضای الهی به وقت معیّن ثبت است، و هر که برای یافتن متاع دنیا کوشش کند از دنیا بهره‌مندش کنیم و هر که برای ثواب آخرت سعی نماید از نعمت آخرت برخوردارش گردانیم و البتّه خداوند سپاسگزاران را جزای نیک (آسایش دنیا و بهشت آخرت) خواهد داد.

146) چه بسیار رخ داده که پیغمبری جمعیّت زیادی از پیروانش در جنگ کشته شده و با این حال، اهل ایمان با سختیهائی که در راه خدا به آنها رسیده مقاومت کردند و هرگز بیمناک و زبون نشدند و سر زیر بار دشمن فرو نیاوردند و راه صبر و ثبات پیش گرفتند که خداوند صابران را دوست می‌دارد.

147) آنها (در هیچ سختی جز به خدا پناهنده نشده و) جز این نمی‌گفتند که: بار پروردگارا! به کرمِ خود از گناه و ستمی که ما درباره‌ی خود کرده‌ایم درگذر و ما را ثابت‌قدم بدار و ما را بر محو کافران مظفّر گردان.

148) پس خداوند فتح و فیروزی در دنیا و ثواب در آخرت نصیبشلن گردانید، که خدا نیکوکاران را دوست می‌دارد.

149) ای اهل ایمان! اگر پیروی کافران کنید، شما را باز از دین اسلام به کفر برمی‌گردانند آنگاه شما هم (مانند آنان) از زیانکاران عالم خواهید گشت.

150) (ای مسلمانان! از کافران یاری مجوئید) که خدا یار شما است و او بهترین یاری‌کنندگان است.

151) ما دلِ کافران را بیمناک و هراسان کنیم زیرا که آنان چیزی را برای خود شریک قرار دادند که اصلأ بر آن حقیقتی و دلیلی حق نازل نکرده و منزلگاه آنها آتش دوزخ است و سرایِ ستمکاران بسیار بد منزلگاهی است.

152) و به حقیقت صدقِ وعده‌ی خدا را که شما را بر دشمنان غالب گرداند، کافران آنگاه دریافتند که غلبه کردید و به فرمان خدا کافران را به هلاک افکندید و همیشه بر دشمن غالب بودید تا وقتی که در کار جنگ (اُحُد) سستی کرده و اختلاف انگیختید (برخی در سنگری که پیغمبر دستور داد ایستادید و گروهی از پی غنیمت رفتید) و نافرمانیِ حکم پیغمبر نمودید پس از آنکه هر چه آرزوی شما بود (از فتح و غلبه بر کفّار و غنیمت بردن) به آن رسیدید، منتها برخی برای دنیا و برخی برای آخرت می‌کوشیدید و سپی از پیشرفت و غلبه، شما را بازداشت تا شما را بیازماید، و خدا از تقصیر شما (که نافرمانی پیغمبر خود کردید) درگذشت که خدا را به اهل ایمان عنایت و رحمت است.

153) به یاد آرید هنگامیکه روی به هزیمت گذاشته و چنان به دهشت می‌گریختید که توجّه به احدی نداشتید تا آنجا که به پیغمبر هم که شما را به یاری دیگران در صف کارزار می‌خواند توجّه نکردید تا به پاداش این بی‌ثباتی، غمی بر غمِ شما افزود، تا از این پس ثبات ورزید و برای از دست رفتن چیزی یا اصابه‌ی رنج و اَلَمی اندوهناک نشوید، و خدا به هرچه کنید (و هرچه اندیشید) آگاه خواهد بود.

154) پس از آن غم و اندیشه، خداوند شما را ایمنی بخشید که خواب آسایش گروهی از شما را فرا گرفت و گروهی که وعده‌ی نصرت خدا را از روی جهل و نادانی راست نمی‌پنداشتند هنوز در غمِ جانِ خود بودند و از روی انکار می‌گفتند: آیا ممکن است ما را قدرت و فرمانی بدست آید؟ بگو (ای پیغمبر!): تنها خدا است که بر عالمِ هستی فرمانروا است (منافقانِ سست ایمان که از ترس مؤمنان) خیالات باطل خود را با تو اظهار نمی‌دارند، با خود می‌گویند: اگر کار ما به وحی خدا و آئین حق بود، شکست نمی‌خوریم و گروهی در اینجا کشته نمی‌شدیم؛ بگو (ای پیغمبر!): اگر در خانه‌های خود هم بودید باز آنان که سرنوشت آنها در قضای الهی کشته شدن است از خانه به قتلگاه به پای خود البته بیرون می‌آمدند تا خدا آنچه در سینه پنهان دارید بیازماید و هرچه در دل دارید پاک و خالص گرداند و خدا از رازِ درون‌ها آگاه است.

155) همانا آنان که از شما در جنگ (اُحُد) پشت کردند و منهزم شدند، شیطان آنها را بسبب نافرمانی و بدکرداریشان به لغزش افکند و خدا از آنها درگذشت که خدا آمرزنده و بردبار است.

156) ای گرویدگان به دین اسلام! شما به مانند آنان که راه کفر و نفاق پیمودند نباشید که گفتند: اگر برادران و خویشانِ ما به سفر نرفته و یا به جنگ حاضر نمی‌شدند به چنگ مرگ نمی‌افتادند (آری) این آرزوهای باطل را خدا حسرت دلهای آنان خواهد کرد، و خدا است که زنده می‌گرداند و می‌میراند (به هروقت و هر سبب که می‌خواهد) و به هرچه کنید آگاه است.

157) اگر در راه خدا کشته شده یا بمیرید، در آن جهان به آمرزش و رحمت خدا نائل شوید و آن بهتر از هر چیزی است که در حیات دنیا برای خود، فراهم توان آورد.

158) اگر در راه خدا بمیرید یا کشته شوید (غم مدارید که) به رحمت ایزدی درپیوسته و بسوی خدا محشور خواهید شد.

159) (ای رسول!) رحمت خدا، تو را با خلق مهربان و خوشخوی گردانید، و اگر تندخو و سخت‌دل بودی مردم از گردِ تو متفرّق می‌شدند، پس (چون امّت به نادانی درباره‌ی تو بد کنند) از آنان درگذر و از خدا بر آنها طلب آمرزش کن و برای دلجوئی آنها در کار جنگ مشورت نما، لیکن (چون تو عقل کاملی) آنچه خود تصمیم گرفتی با توکّل به خدا انجام ده، که خدا آنان که بر او اعتماد کنند دوست دارد و همه را یاری کند.

160) اگر شما را خدا یاری کند محال است کسی بر شما غالب آید و اگر به خواری واگذارد، آن کیست که بتواند بعد از آن، شما را یاری و غالب کند؟ و اهل ایمان تنها به خدا (و قدرت و رحمت او) باید اعتماد کنند.