سوره آل عمران (آیات 161 الی 180)

 

161) و هیچ پیغمبری البتّه ابدأ خیانت نخواهد کرد، و هر کس خیانت کند، روز قیامت به کیفر آن خواهد رسید و بطور کلّی هر کس هر عمل نیک و بد در دنیا بجا آرد، در قیامت تمام و کامل به جزای آن برسد و به هیچکس ستمی نخواهد شد.

162) آیا کسی که (به ایمان) در راه رضای خدا قدم بردارد مانند کسی است که به کفر راه غضب خدا پیماید که منزلگاه او جهنم است و بسیار بد جایگاهی است.

163) این دو گروه مؤمن و کافر را به مراتب ایمان و کفر نزد خدا درجات مختلفه است و خداوند به هرچه می‌کنند آگاه است.

164) خدا بر اهل ایمان منّت گذاشت که رسولی از خودشان در میان آنان برانگیخت که بر آنها آیات خدا را تلاوت کند و نفوسشان را از هر نقص و آلایش پاک گرداند و به آنها احکام شریعت و حقایق حکمت بیاموزد هر چند از آن پیش، گمراهیِ آنان آشکار بود.

165) آیا هرگاه به شما مصیبتی رسد (در جنگ اُحُد) در صورتی که دو برابر آن آسیب به دشمنان رسید (در جنگ بدر) باز (از روی تعجّب) گوئید: چرا به ما (که اهل ایمانیم) رنج رسد؟ بگو (ای پیغمبر): این مصیبت از دست خود کشیدید (که نافرمانی رسول‹ص› کردید، نه آنکه خدا قادر بر نصرت شما نبود) که ایزدِ متعال بر هر چیز توانا است.

166) آنچه (در روز اُحُد) هنگام مقابله‌ی دو صف کارزار به شما رسید، به قضای خدا و مشیّت نافِذ او بود تا آنکه بیازماید اهل ایمان را تا معلوم شود حال آنانکه ثابت قدم در ایمانند.

167) و تا معلوم شود حال آنهائیکه در دین نفاق و دوروئی کردند، و چون به آنها گفته شد: بیائید در راه خدا جهاد و یا دفاع کنید، عذر آوردند که اگر ما به فنون جنگی دانا بودیم از شما تبعیّت نموده و به کارزار می‌آمدیم؛ اینان (با آنکه دعویِ ایمان دارند) به کفر نزدیکترند تا به ایمان، به زبان چیزی اظهار می‌کنند که در دل خلاف آن پنهان داشته‌اند و خدا بر آنچه پنهان می‌دارند آگاه‌تر از خود آنها است.

168) آن کسانی که در جنگ با سپاه اسلام همراهی نکرده و گفتند: اگر خویشان و برادران ما نیز سخن ما را شنیده (و به جنگ اُحُد نرفته) بودند، کشته نمی‌شدند؛ (ای پیغمبر!) به چنین منافقین بگو: پس شما که برای حفظ حیات دیگران چاره توانید کرد، مرگ را از جان خود دور کنید اگر راست می‌گوئید.

169) البتّه نپندارید که شهیدان راه خدا مُردند بلکه زنده به حیات ابدی شدند و در نزد خدا متنعّم خواهند بود.

170) آنان به فضل و رحمتی که از خداوند نصیبشان گردیده شادمانند، و به آن مؤمنان که هنوز به آنها نپیوسته‌اند و بعدأ در پی آنها به راه آخرت خواهند شتافت مژده دهند که از مُردن نترسید و از فوتِ متاع دنیا هیچ غم مخورید.

171) و آنها را بشارت به نعمت و فضل خدا دهند و اینکه خداوند البتّه اجر اهل ایمان را هرگز ضایع نگذارد.

172) آنان که دعوت خدا و رسول را اجابت کردند پس از آنکه به آنها رنج و اَلَم رسید، از آنها هر کس نیکوکار و پرهیزکار شد، اجر عظیم خواهد یافت.

173) آن مؤمنانی که چون مردمی (منافق مانند نعیم‌بن‌مسعود‌اشجعی) به آنها گفتند: لشکر بسیاری (که تمام مشرکین مکّه و پیروان ابوسفیان باشند) بر علیه شما مؤمنان فراهم شده از آنان در اندیشه و برحذر باشید (این تبلیغات و مکر دشمن بجای آنکه بیم در دل آنها افکند) بر ایمانشان بیفزود و گفتند: در مقابل همه‌ی دشمنان تنها خدا ما را کفایت است و او نیکو یاوری است.

174) پس (آن گروه مؤمنان) به نعمت و فضل خدا روی آوردند و بر آنان هیچ اَلَم و رنجی پیش نیامد و پیرو رضای خدا شدند و خداوند صاحب فضل و رحمت بی‌منتها است.

175) البتّه این سخنان شیطان است که می‌ترساند و مضطرب می‌کند به آن دوستدارانش را، شما (مسلمانان) ابدأ از این سخنان بیم و اندیشه مکنید و از من بترسید اگر اهل ایمان هستید.

176) (ای پیغمبر!) تو اندوهناک مباش که گروهی به راه کفر می‌شتابند، آنها به خداوند هرگز زیان نرسانند (بلکه خود را در دو عالم زیانکار کنند) و خدا می‌خواهد که آنان را هیچ نصیبی در عالم آخرت نباشد و نصیبشان عذاب سختِ دوزخ خواهد بود.

177) آنان که خریدار کفر شدند به عوض ایمان، هرگز زیانی به خدا نمی‌رسانند لیکن آنان را زیان عذاب دردناک خواهد رسید.

178) و البتّه آنان که به راه کفر رفتند گمان نکنند که مهلتی که ما به آنها می‌دهیم به حال آنها بهتر خواهد بود بلکه مهلت می‌دهیم برای امتحان تا بر سرکشی و طغیان خود بیفزایند و آنان را عذابی رسد که به آن سخت خوار و ذلیل شوند.

179) خداوند هرگز مؤمنان را وا نگذارد بدین حال کنونی (که مؤمن و منافق به یکدیگر مشتبهند) تا آنکه به آزمایش، بدسرشت را از پاک گوهر جدا کند، و خدا همه‌ی شما را از سرّ غیب آگاه نسازد و لیکن برای این مقام از پیغمبرانِ خود هر که را مشیّت او تعلّق گرفت، برگزیند، پس شما به خدا و پیغمبرانش بگروید که هرگاه ایمان آرید و پرهیزکار شوید (در دو عالم) اجر عظیم خواهید یافت.

180) آنان که بخل نموده و حقوق فقیران را از مالی که خدا به فضل خویش با آنها داده ادا نمی‌کنند، گمان نکنند که این بخل به منفعت آنها خواهد بود بلکه به ضرر آنها است چه آنکه آن مالی که در آن بخل ورزیده‌اند در روز قیامت طوقِ (آتشین) گردن آنها شود (آری آن روز هیچکس مالکِ چیزی نیست) و تنها خدا وارث آسمانها و زمین خواهد بود و خدا به کردار نیک و بدِ شما آگاه است.