سوره آل عمران (آیات 181 الی 200)

 

181) محققأ خدا شنید سخن جاهلانه‌ی آن کسانی را که (چون دستور آمد که به خدا قرض‌الحسنه بدهید، آنها به تمسخر) گفتند: پس خدا فقیر است و ما دارا، البتّه ما گفتارشان را ثبت خواهیم کرد با این گناه بزرگ که انبیاء را به ناحق کشتند (در روز کیفر) گوئیم: بچشید عذاب آتش سوزان را.

182) این عذاب را به دست خود پیش فرستادید و خداوند هرگز در حقّ بندگان خود ستم نخواهد کرد.

183) آن کسانی که گفتند: خدا از ما پیمان گرفته که به هیچ پیغمبری ایمان نیاوریم تا آنکه او قربانی آورد که در آتش بسوزد، بگو (ای پیغمبر!) که: پیش از من پیغمبرانی آمده و برای شما هرگونه معجزه آورده و این را هم که خواستید نیز، آوردند، پس اگر راست می‌گوئید و به این شرط ایمان می‌آورید، برای چه آن پیغمبران را کشتید؟

184) پس (ای پیغمبر!) اگر تو را تکذیب کردند غمگین مباش که پیغمبرانِ پیش از تو را هم که معجزات و زبورها و کتاب آسمانی روشن بر آنها آوردند نیز تکذیب کردند.

185) هر نَفْسی شربت مرگ را خواهد چشید و محققّأ روز قیامت همه‌ی شما به مزد اعمال خود کاملأ خواهید رسید، پس هر کس خود را از آتش جهنّم دور داشت و به بهشت ابدی درآمد، چنین کس فیروزی و سعادت ابدی یافت (و بدانید) که زندگانی دنیا به جز متاعی فریبنده (فناپذیر هیچ) نخواهد بود.

186) محقّقأ شما را به مال و جان آزمایش خواهند کرد و بر شما از زخم زبان آنها که پیش از شما کتاب آسمانی به آنها نازل شد آزار بسیار خواهد رسید و اگر صبر پیشه کرده و پرهیزکار شوید (البتّه ظفر یابید) که ثبات و تقوی سبب نیرومندی و قوّتِ اراده در کارها است.

187) و چون خدا پیمان گرفت از آنان که کتاب به آنها داده که: حقایق کتاب آسمانی را برای مردم بیان کنید و کتمان مکنید، پس آنها عهد خدا را پشت سر انداخته آیات الهی را به بهائی اندک فروختند و چه بد مُعامله‌ی پُر زیانی کردند.

188) (ای پیغمبر!) مپندار آنهائی که به کردار زشت خود شادمانند و دوست دارند که مردم به اوصاف پسندیده‌ای که هیچ در آنها وجود ندارد آنها را ستایش کنند، البتّه گمان مدار که (به این تظاهرها) از عذاب خدا رهائی دارند که آنها را به دوزخ عذاب دردناک خواهد بود.

189) خداست مالکِ مُلکِ آسمان و زمین و خدا بر هر چیز توانا است.

190) محقّقأ در خلقت آسمان و زمین و رفت و آمد شب و روز (بر وجود حق و علم و قدرت و حکمتش) دلائل روشنی است برای خردمندان عالم.

191) آنهائی که در هر حال، ایستاده و نشسته و خفتن، خدا را یاد کنند و دائم فکر در خلقت آسمان و زمین کرده (و گویند:( پروردگارا! تو این دستگاهِ با عظمت را بیهوده نیافریده‌ای، پاک و منزّهی، ما را به لطف خود از عذاب دوزخ نگاهدار.

192) ای پروردگار ما! هر که را تو در آتش افکنی، او را سخت خوار کرده‌ای و او ستمکار بوده و ستمگران را هیچکس یاری نخواهد کرد.

193) پروردگارا! ما چون صدای منادی‌ای که خلق را به ایمان می‌خواند، شنیدیم، اجابت کردیم و ایمان آوردیم؛ پروردگارا! از گناهان ما درگذر و زشتی کردار ما بپوشان و محو ساز و هنگام جان سپردن ما را با نیکان و صالحان محشور گردان.

194) پروردگارا! ما را از آنچه به رسولانِ خود وعده دادی نصیب فرما و محروم مگردان که وعده‌ی تو هرگز تخلّف نخواهد کرد.

195) پس خدا دعاهای ایشان را اجابت کرد که: البتّه من (که پروردگارم) عمل هیچ کس از مرد و زن را بی‌مزد نگذارم (چه آنکه همه در نظر خدا یکسانند) بعضی مردم از بعض دیگر (برتری ندارند مگر به طاعت و معرفت) پس آنان که از وطن خود هجرت نموده و از دیار خویش بیرون شده و در راه خدا رنج کشیدند و جهاد کرده و کشته شدند همانا بدیهای آنان را (در پرده‌ی لطف خود) بپوشانم و عفو کنم و آنها را به بهشتهائی درآورم که زیر درختانش نهرها جاری است، این پاداشی است از جانب خدا و باز نزد خداست پاداش نیکو (یعنی بهشت لقای الهی).

196) تو را دنیا مغرور نکند (و غمگین نشوی) چون ببینی کافران شهرها در تصرّف آرند.

197) دنیا متاعی اندک است و پس از این جهان منزلگاه آنان جهنم است و چقدر آنجا بد و پر رنج آرامگاهی است.

198) لیکن آنان که خدا ترس و با تقوی شدند منزلگاهشان بهشتهائی است که در زیر درختانش نهرها جاری است، و بهشت، منزلِ جاودانی آنها است در حالتی که خداوند بر آنها خوانِ احسان خود بگسترده و آنچه نزد خداست برای نیکان، بهتر است.

199) همانا برخی از اهل کتاب کسانی هستند که به خدا و کتاب آسمانی شما و کتب آسمانی خودشان ایمان آوردند در حالتی که مطیع فرمان خدا بوده و آیات خدا را به بهائی اندک نفروشند، آن طایفه‌ی اهل کتاب را نزد خدا پاداش نیکو است (که هر نیک و بد را جزائی مسلّم است) و البته خدا حساب خلق را سریع و آسان خواهد رسید.

200) ای اهل ایمان! در کار دین صبور باشید و یکدیگر را به صبر و استقامت سفارش کنید و مهیّا و مراقبِ کار دشمن بوده و خداترس باشید، باشید که فیروز و رستگار گردید.